Milljónamæringurinn Michel Teló

Þegar þetta er skrifað hefur lagið "Ai Se Eu Te Pego!" með Michel Teló fengið 339,934,590 áhorf á YouTube! Það er hæstu tölur sem Dagfarinn hefur nokkru sinni séð. Dagfarinn kynnti sér aðeins manninn á bakvið lagið og framvindu þess.

Michel Teló er fæddur 21. janúar árið 1981 í Brasilíu og er 31 árs gamall. Hann byrjaði ungur í tónlist og það kom fljótt í ljós að það yrði hans vettvangur í framtíðinni. En Teló var ekki aðeins flinkur fyrir framan míkrafóninn því að einnig spilaði hann á harmonikku, píanó og gítar ásamt því að dansa.

Á árunum 1998-2008 fór Teló fyrir hljómsveitinni Grupo Tradicao og þrátt fyrir ungan aldur var hann aðal gaurinn í sveitinni. Hann sagði svo skilið við þá árið 2008 og hugðist ætla að einbeita sér að sóló ferlinum. Teló hefur nú þegar gefið út þrjár plötur, eina stúdíó og tvær tónleika en þær hafa selst mikið betur en stúdíó platan. Það er ekki algengt í tónlistarheiminum nú til dags en það virðist vera tilfellið með Michel Teló. Hann nýtur sín greinilega betur á sviði heldur en inni í stúdíónu.

"Ai Se Eu Te Pego!" er einmitt fyrsta lagið á plötunni Michel na Balada sem kom út í fyrra. Eins og áður sagði hefur lagið fengið næstum 340 milljón áhorf á YouTube sem eru vægast sagt stjarnfræðilega háar tölur. Myndbandið við lagið sýnir Teló ásamt hljómsveit uppá sviði að gera allt brjálað frammi fyrir fullum sal af kvenfólki og kannski fimm karlmönnum. Dansinn sem konurnar dansa við lagið er áberandi en Dagfarinn er ekki viss eftir hvern dansinn er þó líklega sé hann eftir Teló. Dansinn hefur vakið mikla athygli og þá sérstaklega í fótboltaheiminum.

Ástæðan fyrir því er meðal annars Neymar, einn af efnilegustu framherjum heims en hann spilar fyrir Santos í Brasilíu. Hann hefur ekki farið leynt með ást sína á laginu og hefur ófáum sinnum sungið það eða dansað dansinn við hin ýmsu tilefni. Þar af leiðandi fóru fleiri leikmenn að stíga sömu spor og má þar nefna menn eins og Cristiano Ronaldo (Real Madrid), Eric Abidal og Dani Alves (Barcelona), André Santos (Arsenal) og fleiri og fleiri. Í kjölfarið var Teló boðið til Real Madrid að hitta nokkrar af stærstu stjörnum liðsins ásamt því að eignast treyju með nafni sínu á.

Real friends. Teló ásamt Pepe, Ramos, Coentrao & Ronaldo.

Það sem kom Dagfaranum mest á óvart við þetta allt saman er að lagið er ekki eftir Michel Teló. Nei gott fólk, lagið er eftir þau Sharon Acioly og Antonio Dyggs og var samið árið 2008. Lagið var fyrst flutt af hljómsveitinni Os Meninos de Seu Zeh en fyrsta sveitin til að taka það upp var hin brasilíska Cangaia de Jegue og eftir það voru margar sveitir sem gerðu sínar útgáfur af laginu. Teló gerði það hinsvegar heimsfrægt og ekki ólíklegt að nóg sé að gera í svefnherbergi drengsins um þessar mundir.

Ps. Ef einhver leikmaður úr Pepsi deildinni er að lesa þetta, eins og t.d. Hörður Árna eða Hafsteinn Briem þá væri gaman að sjá ykkur eða liðsfélagana fagna að hætti Michel Teló þegar þið skorið næst.

Nokkur myndbönd af laginu í allskyns útgáfum.

Os Meninos de Seu Zeh tekur lagið:  http://www.youtube.com/watch?v=lT38lha8PMo 
Cangaia de Jegue tekur lagið:  http://www.youtube.com/watch?v=-uIepZ9POfY 
Teló tekur lagið ásamt Neymar:  http://www.youtube.com/watch?v=M0fHu9LKzCs 
Teló syngur á ensku: http://www.youtube.com/watch?v=lBrXlZK9VIE

Topp 5: Litlu listamennirnir á Rock Werchter

Dagfarinn er svo vel búinn að eiga miða á tónlistarhátíðina Rock Werchter sem fram fer í Belgíu í sumar. Í tilefni af því ætlar Dagfarinn að gera topp 5 lista yfir "litlu" hljómsveitirnar á hátíðinni.

Allir þekkja nöfn eins og The Cure, Pearl Jam, Florence + the Machine, Mumford and Suns o.s.frv. Færri hringja þó einhverjum bjöllum þegar talað er um listamenn á borð við Perfume Genius og Alabama Shakes. 

Dagfarinn ætlar að hringja þessum bjöllum fyrir ykkur. 

#5 Michael Kiwanuka 

Aðdáendur á facebook: 51.000
Breiðskífur: 1
Hvar: The Barn á laugardegi kl. 13:45 - 14:35
Á sama tíma og: t' Hof Van Commerce

Michael Kiwanuka lenti í fyrsta sæti BBC's Sound of 2012 en þau verðlaun eru veitt efnilegasta listamanninum ár hvert. Svo virðist vera að Michael sé uppi á röngum tíma en honum hefur verið líkt við kónga á borð við Otis Redding og Bill Withers. Home Again, fyrsta breiðskífa Michael er hugljúf og seiðandi og lofar góðu fyrir framtíðina. Það verður kósý stemning í loftinu hjá Kiwanuka á Rock Werchter í sumar.

#4 Perfume Genius

Aðdáendur á facebook: 18.000
Breiðskífur: 2
Hvar: Pyramid Marquee á föstudegi kl. 15:15 - 16:15
Á sama tíma og: Wiz Khalifa

Perfume Genius er sóló verkefni Mike Hadreas. Hann gaf út plötuna Put Your Back N 2 It á þessu ári og hefur hún fallið vel í kramið hjá Dagfaranum. Myndbandið við lagið "Hood" hefur vakið mikla athygli en það skartar Arpad nokkrum Miklos, klámmyndaleikara á nærbuxunum.

#3 Alabama Shakes

Aðdáendur á facebook: 70.000
Breiðskífur: 1
Hvar: Pyramid Marquee á laugardegi kl. 14:35 - 15:30
Á sama tíma og: 't Hof Van Commerce

Alabama Shakes spilar góða blöndu af blús-, bílskúrs- og suðurríkjarokki með dassi af sál. Í apríl kom út frumburður þeirra, Boys and Girls og hefur hann hlotið góða dóma. Söngvarinn Brittany Howard er kannski ekki fallegasta kona sem Dagfarinn hefur séð en röddin hennar er svakaleg! Ef Janis Joplin og Tynu Turner yrði skellt saman yrði útkoman líklega Brittany. Ef þú fýlar The Black Keys þá er Alabama Shakes eitthvað fyrir þig. 

#2 Miles Kane

Aðdáendur á facebook: 110.500
Breiðskífur: 1
Hvar: The Barn á föstudegi kl. 14:15 - 15:15
Á sama tíma og: Wiz Khalifa & Mastodon

Miles Kane er enginn nýgræðingur í tónlist þó hann hafi aðeins gefið út eina plötu undir sínu nafni. Hann er góðvinur Alex Turner (Arctic Monkeys) en saman voru þeir í The Last Shadow Puppets auk þess sem Turner hjálpaði til við að semja nokkur lög á sólóplötu Kane. Miles Kane fór einnig fyrir hljómsveitinni The Rascals svo drengurinn hefur næga reynslu og á sennilega eftir að slá í gegn á hátíðinni í sumar.

#1 M83

Aðdáendur á facebook: 405.000
Breiðskífur: 5
Hvar: Pyramid Marquee á laugardegi kl. 18:30 - 19:30
Á sama tíma og: Kasabian

Ferill M83 (Anthony Gonzales) hefur farið stigvaxandi í gegnum árin og er hann sennilega stærsta númerið á þessum lista. Hann sló endanlega í gegn í fyrra með tvöföldu plötunni Hurry Up, We're Dreaming sem innihélt meðal annars ofursmellinn "Midnight City". Dagfarinn gerir frekar ráð fyrir því að fólk fjölmenni á Kasabian sem spilar á sama tíma en hann ætlar ekki að láta sig vanta í draumaheim Gonzales!

Árslisti: Erlendu plötur 2011 - seinni hluti (10.-1.)

# 10

Noah and the Whale - Last Night on Earth

Hápunktar: Life Is Live, Tonight's the Kind of Night, L.I.F.E.G.O.E.S.O.N., Waiting for My Chance to Come


Noah and the Whale senda hér frá sér sína bestu plötu hingað til. Lagið "L.I.F.E.G.O.E.S.O.N." fór ansi vel í heiminn á árinu enda aðal hittarinn á plötunni. Restina má þó ekki vanmeta enda hálftími af afar notalegum og hlýjum lögum.

# 9

The Black Keys - El Camino

Hápunktar: Lonely Boy, Little Black Submarines, Hell of a Season, Stop Stop, Nova Baby

The Black Keys gáfu frá sér frábæra plötu árið 2010 í Brothers. Þessi er kannski ekki eins góð en góð er hún nú samt. Hér er að finna meira rokk og ról og minni blús heldur en í fyrri verkum enda voru áhrifavaldar plötunnar sveitir eins og T. Rex og Ramones. The Black Keys eru góðir í því að rokka og mega bara endilega halda því áfram!


# 8

Baxter Dury - Happy Soup

Hápunktar: Isabel, Claire, Happy Soup, Trophies



Sonur pönkarans sáluga Ian Dury sendir hér frá sér frábæra plötu. Svolítið eins og Megas, þá veit maður ekki hvort Baxter sé að syngja eða tala í lögunum en það skiptir engu enda maðurinn með raddbönd pabba síns. Sér til hliðar hefur hann söngkonu, Madelaine Hart að nafni sem setur mikinn svip á plötuna. Kæruleysislegt popp í hæsta gæðaflokki hér á ferð.


# 7

Arctic Monkeys - Suck It and See

Hápunktar: She's Thunderstorm, Black Treacle, Reckless Serenade


Alex Turner og félagar hysja upp um sig buxurnar eftir skituna á síðustu plötu, Humbug. Þeir eru hér mættir með alveg hreint skínandi og fjölbreytta plötu. "Brick By Brick" og "Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair" gefa afar ranga mynd af plötunni en lögin virka helvíti vel á tónleikum eins og Dagfarinn hefur nú þegar kynnst. Annars er Suck It and See fjölbreytt eins og áður sagði og hér eru róleg lög í bland við rokk. Meira svona!


# 6

Florence + the Machine - Ceremonials

Hápunktar: Shake It Out, What the Water Gave Me, Breaking Down, Spectrum, Leave My Body

Florence Welch og félagar fylgja hér á eftir hinni vel heppnuðu Lungs með hinni mögnuðu Ceremonials. Mér líður pínu eins og ég sé að hlusta á "best of" plötu er ég set Ceremonials í tækið enda næstum hvert einasta lag stórbrotið! Florence Welch er að mínu mati Janis Joplin okkar tíma enda mögnuð söngkona. Ekki má þó gleyma því að hún hefur góða menn á bakvið sig og hjálpast þau að við að búa til dramatíska og kraftmikla tónlist.


# 5

Jay-Z and Kanye West - Watch the Throne

Hápunktar: No Church in the Wild, Niggas in Paris, Otis, Made in America, Why I Love You

Hvað gerist ef þú setur farsælustu rappara síðustu ára saman í stúdíó. Jú, þú færð eina bestu rappplötu í áraraðir í hendurnar. Rapprisarnir Jay-Z og Kanye West sameinast hér og færa heiminum konfektkassa fullan af góðum molum. Þeir vekja meira að segja til lífsins Otis Redding í laginu "Otis" og ég er viss um að Otis hafi velt sér í gröfinni yfir útkomunni. Beyonce, Frank Ocean og Mr. Hudson leggja þeim félögum einnig lið til að gera plötuna enn betri. Meistaraverk.


# 4

Beirut - The Rip Tide

Hápunktar: Santa Fe, East Harlem, Goshen, The Rip Tide, Port of Call


Zach Condon og félagar í Beirut voru eitthvað nískir á lögin á nýjustu plötu sinni The Rip Tide þrátt fyrir að fjögur ár væru liðin frá síðustu skífu. En það kemur ekki að sök því að hvert einasta lag er afar gott og áheyrilegt. Það kemur mér alltaf jafn mikið á óvart að heyra að sveitin sé frá Bandaríkjunum enda tónlist Beirut ekki beint þessleg. Zach Condon tileinkaði sér annars vinnubrögð Bon Iver og einangraði sig í sex mánuði til að semja lög. Megi aðrir taka sér þetta til fyrirmyndar enda útkoman glæsileg.

# 3

Bon Iver - Bon Iver

Hápunktar: Perth, Holocene, Towers, Calgary



Fólk var stressað fyrir hönd Bon Iver varðandi plötu númer tvö og töldu að hann gæti ekki fylgt frumburðinum nógu vel eftir. Þær áhyggjur voru óþarfar enda Bon mættur með betri plötu ef eitthvað er. Hún kickaði reyndar seint inn hjá mér en er veturinn kom með myrkrið var ekki aftur snúið, platan var á repeat! Okkur Íslendingum svo til mikillar ánægju fékk ungur drengur frá Akranesi þann heiður að leika í myndbandi við lagið "Holocene" sem tekið var upp hér á landi. Fagmaðurinn sem Bon Iver er.


# 2

Radiohead - The King of Limbs

Hápunktar: Morning Mr. Magpie, Little by Little, Lotus Flower, Codex


Thom Yorke og félagar komu heiminum á óvart þann 18. febrúar og gáfu út sína áttundu hljóðversplötu. Viðtökur í fyrstu voru ekki svo góðar en eins og með svo margar Radiohead plötur þá þurfa þær sinn tíma sem er ákveðinn kostur. Það er ástæða fyrir því að Radiohead sé talin ein besta hljómsveit heims og er The King of Limbs enn ein rósin í hnappagatið hjá þeim félögum.


# 1 

Justice - Audio, Video, Disco

Hápunktar: Platan er hápunktur ársins!

Justice eru búnir að kveikja ljósið. Eftir drungalegt myrkur á Cross eru frakkarnir hér mættir með bjartari og hressari plötu. Fyrst kom "Civilization", svo kom "Audio, Video, Disco" og loks kom "Helix" og maður spurði sjálfan sig, hvað næst? Platan í heild sinni kom næst og sigraði Dagfarann! Sveitin tileinkar sér leikvangarokk á sjöunda áratugnum og gæti t.d. lagið "On 'n' On" alveg eins verið samið af The Who. Platan slakar ekkert á frá fyrstu sekúndu til þeirrar síðustu og eru engir farþegar með í för sem er ofboðslega sjaldgæft nú til dags. Guð hvað mig langar á tónleika með þeim! 

Árslisti: Erlendu plötur 2011 - fyrri hluti (20.-11.)

Þá er komið að þriðja og síðasta árslistanum en þar eru til umfjöllunar erlendu plötur ársins. Að þessu sinni er listinn spikfeitur enda sérlega gott ár að baki. 20 sæti skipa listann og af þeim sökum verður hann brotinn uppí tvennt. Við byrjum á sætum 20-11.


# 20

Alex Turner - Submarine

Hápunktar: It's Hard to Get Around the Wind, Stuck on the Puzzle, Piledriver Waltz

Það var nóg um að vera hjá Alex Turner á árinu en auk þess að gefa út Arctic Monkeys plötu samdi hann tónlistina fyrir kvikmyndina Submarine. Alex Turner er afar einlægur á plötunni og textarnir henta myndinni gríðarlega vel!


# 19

James Blake - James Blake

Hápunktar: The Wilhelm Scream, Limit to Your Love, I Mind


Ég hreinlega elska þegar tónlistarmenn koma mér á óvart með tónum sem ég hef aldrei heyrt áður og get hvergi fundið áhrifavalda né svipaða listamenn. James Blake er gott dæmi um það. Hann kom mér gríðarlega á óvart með hrærigraut sínum af dubsteppi, elektróník, sálartónlist og ég veit ekki hvað! James Blake er hrærigrautur sem hristir uppí mér!


# 18

The Streets - Computer and Blues

Hápunktar: Going Through Hell, Puzzled By People, Those That Don't Know, We Can Never Be Friends, OMG

Mike Skinner gaf það út á síðasta ári að The Streets væri að leggja upp laupana. Í tilefni af því gaf hann út tvær plötur, eina sóló og aðra þar sem hann fékk til sín gesti úr öllum áttum. Skinner sýnir snilli sína á Computer and Blues og þar með lokar hann Streets ævintýrinu með stæl. 


# 17

Cut Copy - Zonoscope

Hápunktar: Need You Know, Take Me Over, Blink and You'll Miss a Revolution

Þriðja breiðskífa áströlsku stuðsveitarinnar Cut Copy svíkur engan. Tónlistin á plötunni minnir mann oft á sveitir eins og New Order og Pet Shop Boys sem er alls ekki slæmt mál! Zonoscope virkar bæði á djamminu og heima fyrir sem er sjaldgæfur eiginleiki nú á dögum. Topp eintak!


# 16

Bombay Bicycle Club - A Different Kind of Fix

Hápunktar: Your Eyes, Lights Out, Words Gone, Shuffle, Still


Ég var pínu smeykur um framhald BBC eftir velgengni þeirra með frumburði sínum árið 2009. Þær áhyggjur voru óþarfar enda um gæðagrip hér að ræða. Jack Steadman og félagar fara greinilega aðeins út fyrir þægindarammann og eru óhræddir við að prófa nýjar aðferðir. A Different Kind of Fix er þeirra metnaðarfyllsta verk hingað til.


# 15

M83 - Hurry Up, We're Dreaming

Hápunktar: Intro (ft. Zola Jesus), Midnight City, Wait, Steve McQueen


Það er ekki algengt að hljómsveitir gefi út tvöfaldar plötur í dag enda oft sem það misheppnast algjörlega. M83 lætur það hinsvegar virka með sinni fimmtu breiðskífu. Platan fjallar um drauma eins og titillinn gefur til kynna og er vel hægt að gleyma sér í draumum Anthony Gonzales í fimm kortér. 


# 14

The Strokes - Angles

Hápunktar: Machu Picchu, Under Cover of Darkness, Games, Life Is Simple in the Moonlight


Ég verð að viðurkenna að ég var lengi að taka Angles í sátt. Alltaf er maður að bíða eftir næstu Room on Fire eða Is This It? og verður maður fyrir vonbrigðum í fyrstu. Strokes-liðar hafa verið í ströggli og er Casablancas söngvari meira að segja orðinn edrú. Samt sem áður koma þeir með þessa hörku fínu plötu sem toppar forvera sinn svo um munar. Gefðu Angles tíma og þú verður stundvís ástfanginn!


# 13

Fleet Foxes - Helplessness Blues

Hápunktar: Montezuma, Battery Kinzie, Helplessness Blues, Grown Ocean


Fleet Foxes gerðu allt vitlaust hér á landi með laginu Mykonos fyrir nokkrum árum. Þeir eru samir við sig á annarri breiðskífu sinni og stíga ekki feilspor. Það er þó ljóst að þeir verða að krydda þetta eitthvað á næstu plötu svo fólk fái ekki leið á þessu annars yndislega fólk-poppi.


# 12

Herman Düne - Strange Moosic

Hápunktar: Tell Me Something I Don't Know, Be a Doll and Take My Heart Away, Lay Your Head On My Chest, The Rock

Herman Düne er franskur húmoristi sem veit samt nákvæmlega hvenær hann á að vera alvarlegur. Ég féll gjörsamlega fyrir þessum náunga á Benicàssim hátíðinni á Spáni síðasta sumar en frakkinn svipar mikið til Cat Stevens á sínum yngri árum í útliti. Ef þú fýlar Belle & Sebastian þá er Herman Düne eitthvað fyrir þig!


# 11

Lykke Li - Wounded Rhymes

Hápunktar: I Follow Rivers, Get Some, Rich Kids Blues, Sadness Is a Blessing

Sænska frænkan okkar Lykke Li er mætt með plötu númer tvö og enga smá plötu. Wounded Rhymes er troðfull af fjölbreyttum lögum. Blús fyrir ríka, angurvært popp og vændisrokk er aðeins brotabrot af því sem er að finna á plötunni. Gangi henni vel að toppa sig eftir þetta! 

Árslisti: Plötur Íslands 2011

Dagfarinn heldur áfram að kryfja árið og nú er komið að bestu íslensku plötunum. Það var nóg um að vera á klakanum að þessu sinni og aragrúi af góðu efni sem kom út. Plötunum verður raðað í sæti og byrjum við á 10. sæti.

10.

Hjálmar - Órar

Hjálmar eru alltaf góðir sem þýðir það að þeir gefa alltaf út góðar plötur. Órar er engin undantekning og er þar að finna urmul af sniðugum og grípandi lögum.

Hápunktar: Áttu vinur augnablik, Borð fyrir tvo, Lítið lag.



9. 

Of Monsters and Men - My Head Is An Animal

Of Monsters and Men slógu heldur betur í gegn með fyrstu breiðskífu sinni og héldu meira að segja tvo útgáfutónleika í Gamla bíói! Ef ekki væri fyrir ofnotað "la la" á plötunni sæti hún líklega ofar á þessum lista.

Hápunktar: King and Lionheart, Little Talks, Love Love Love.



8.

Nolo - Nology

Helsti styrkleiki Nolo er sá að þeir eru frumlegir og færa hlustendum sínum eitthvað sem þeir hafa aldrei heyrt áður. Samt svínvirkar það og sýndu þeir það á útgáfutónleikum sínum. Ef ég ætti að lýsa tónlist Nolo myndi ég segja Sci-Fi-partý tónlist.

Hápunktar: Polka, When You're Gone, Bus Seats, Beautiful Way.



7.

Vigri - Pink Boats 

Frumburður Vigra er afar vel heppnað verk. Þrátt fyrir að upptökur færu fram hér og þar er um afar heilsteypta plötu að ræða. Vigri er spennandi hljómsveit sem gaman verður að fylgjast með í framtíðinni!

Hápunktar: Drag Down the Dark, Animals, Sleep, Í augsýn.



6.

Prinspóló - Jukk

Prinspóló er hliðarverkefni Svavars Péturs (Skakkamanage) þar sem einfaldar útsetningar og afar kómískir textar mætast. Þessi blanda hittir beint í mark og minnir oft á hina goðsagnakenndu hljómsveit Súkkat. Því einfaldara, því betra.

Hápunktar: Mjaðmir, Skærlitað Gúmmilaði, Niðrá Strönd.



5. 

Snorri Helgason - Winter Sun

Önnur breiðskífa fyrrum meðlims Sprengjuhallarinnar lukkaðist heldur betur vel og spilar þar kannski inní að upptökustjórinn var Sindri Már (Seabear, Sin Fang). Snorri er hörku lagahöfundur og verður bara betri og betri.

Hápunktar: River, Mockingbird, Julie, Caroline Knows.



4.

GusGus - Arabian Horse

Það er ótrúlegt að hljómsveit sem hefur starfað jafn lengi og GusGus sé að toppa með sinni sjöundu plötu á ferlinum. GusGus fá til sín góða gesti á plötunni þau Urði og Högna úr Hjaltalín ásamt fleirum. Það virðist hafa gert Arabíska hestinn að gæðingi.

Hápunktar: Deep Inside, Over, Within You, Magnified Love.



3.

Mugison - Haglél

Loksins fékk Mugison þá athygli sem hann átti skilið og enga smá! Platan hans hefur selst í bílförmum og uppselt er á tónleika hans allstaðar á landinu. Að syngja á íslensku og gera lögin þannig útvarpsvænari var eina viðbótin sem þurfti til að sigra Ísland.

Hápunktar: Stingum af, Þjóðarsálin, Gúanóstelpan, Haglél.



2.

Sóley - We Sink

Ég heillaðist algjörlega af Sóley á tónlistarhátíðinni Reykjavík Music Mess sem haldin var á árinu. Síðan þá fylgdist ég spenntur með og keypti plötuna hennar um leið og hún kom út. Ekki var ég svikinn af þeim kaupum enda næstbesta plata ársins hér á landi!

Hápunktar: I'll Drown, Smashed Birds, Blue Leaves.



1.

Sin Fang - Summer Echoes

Það er ekki í lagi með þennan mann, allt sem hann snertir breytist í gull. Þrátt fyrir titil plötunnar hentar hún öllum árstíðunum og það er mikill kostur. Allt þetta nostur í kringum lögin og pælingar minnir um margt á meistara Thom Yorke og ekki orð um það meir!

Hápunktar: Bruises, Fall Down Sleep, Because of the Blood, Slow Lights.


Aðrar plötur sem hlutu ekki náð fyrir augum Dagfarans:

Björk - Biophilia
FM Belfast - Don't Want to Sleep
Ham - Svik, harmur og dauði
Pétur Ben & Eberg - Numbers Game

Árslisti: Lögin 2011

Um þessar mundir eru að hrúgast inn hverjir árslistarnir á fætur öðrum. Þar keppast menn um að dæma lög ársins, plötur ársins og fleira til. Dagfarinn ætlar ekki að vera neinn eftirbátur í þeim efnum og birtir hér topp tíu lög ársins (í stafrófsröð) að hans mati. 

Bon Iver - "Calgary"



Ef Dagfarinn gæfi út safndisk sem héti Dálæti Dagfarans þá væri lagið "Calgary" eflaust á þeim disk. Bon Iver sá oftar en einu sinni til þess að ég sofnaði vært og rótt er kalt var í veðri og dagsbirtan engin. "Calgary" er eyrnakonfekt sem og öll platan hans.

Foster the People - "Pumped Up Kicks"



Þrátt fyrir að lagið hafi verið tekið upp árið 2009 og gefið út í fyrra fær það samt þann heiður að sitja á þessum lista þar sem platan kom út á þessu ári. Það má segja að lagið hafi slegið í gegn hér á landi í sumar og dilluðu drukknir unglingar rassinum óhikað við lagið niðri í hundrað & einum. Dagfarinn uppgvötvaði lagið stuttu eftir fjöldmorð Breiviks í Noregi sem er kaldhæðið í ljósi textans í laginu. Engu að síður ofboðslega hressandi og grípandi lag frá Foster fólkinu. 

Frank Ocean - "Swim Good"



Frank kynntist ég úti í Noregi en þar var einmitt þetta lag mikið spilað. Frank hefur unnið náið með mönnum eins og Jay-Z og Kanye West og syngur/rappar einmitt með þeim í tveimur lögum á Watch the Throne. "Swim Good" sýnir það og sannar að hann getur þetta alveg einn og óstuddur. Frank Ocean er að mínu mati "the next big thing" í rappheiminum og verður gaman að fylgjast með kauða í framtíðinni.

James Blake - "Limit to Your Love"



James Blake kom með ferska strauma inní árið 2011 með sinni frábæru fyrstu plötu James Blake. Þetta lag heillaði mig frá fyrstu hlustun og hefur það fengið að hljóma ófáum sinnum í græjunum á árinu. James Blake er snillingur þegar kemur að því að blanda saman allskyns stefnum í tónlist.

Justice - "Civilization"

Kannski ekki besta lagið á Audio, Video, Disco en þetta var fyrsta lagið á plötunni sem Justice-menn sýndu heiminum og guð minn góður hvað ég var spenntur! Justice voru búnir að skapa enn eitt skrímslið í hljóðverinu sínu og þvílika sprengju! Lagið smellpassaði svo inní snargeðveika Adidas auglýsingu sem hjálpaði ekkert við að minnka lof Dagfarans á því.

Lana Del Rey - "Video Games"



"Hvaðan kom hún? Hvert er hún að fara? Hvað er hún" hugsaði ég fyrst er ég heyrði þetta frábæra lag. Svo heillaður var ég af bæði laginu og söngkonunni. Lagið er eitthvað svo stórt en sagan eitthvað svo lítil. Kynþokkinn í rödd Lönu og íburðarmikil sinfonían í laginu vinna virkilega vel saman og ég segi bara Adele hvað? Ef ég ætti að velja lag ársins 2011 þá yrði það líklega "Video Games". 

Patrick Wolf - "Time of My Life"



Þetta lag uppgvötvaði ég eiginlega bara alveg óvart. Ég var í sakleysi mínu á YouTube þegar þetta lag kom allt í einu upp og ég gat ekki hætt að hlusta. Lagið minnti mig á jakkalakkana í Hurts en um Patrick sjálfan Wolf hafði ég aldrei heyrt talað um. Patrick Wolf er kraftmikil dramatík og þetta lag endurspeglar það.

Radiohead - "Lotus Flower"



Ekki einungis eitt besta lag ársins heldur einnig eitt besta myndband ársins sem skartar sjálfum Thom Yorke í trylltum dansi. Ég veit í raun ekki hvort ég geti kryfjað þetta lag yfir höfuð þar sem ég hef í raun bara eitt um það að segja, fullkomið.

Timber Timbre - "Black Water"



Timber Timbre er tónlistarmaður frá Kanada og kom meira að segja fram á Iceland Airwaves í fyrra. Síðan þá hef ég fylgst með þessum áhugaverða tónlistarmanni og í ár gaf hann út sína aðra breiðskífu. Á henni er einmitt að finna þetta stórgóða sex mínútna lag. Áberandi bassaleikur setur svip sinn á þetta drungalega og grípandi lag sem heldur manni rígföstum frá byrjun til enda.

TV on the Radio - "Will Do"



Hér höfum við stórgott lag úr smiðju Tunde Adebimpe og félaga úr TV on the Radio. Svo gott reyndar að sjö ára bróðir minn myndi setja þetta lag á sinn árslista. Það er greinilega nóg eftir á tankinum hjá þessari sveit þó að platan hafi ekki endilega komið sér á sama stall og forverar sínir.

Aðrar tilnefningar sem ekki náðu sæti:

Alex Turner - "Stuck on the Puzzle" & "Piledriver Waltz"
Arctic Monkeys - "Black Treacle"
Baxter Dury - "Happy Soup"
Beirut - "Santa Fe"
The Black Keys - "Lonely Boy"
Cut Copy - "Take Me Over"
Florence + the Machine - "Breaking Down"
Friendly Fires - "Hawaiian Air"
Gotye - "Somebody I Used to Know (feat. Kimbra)"
Hercules and Love Affair - "Painted Eyes"
Incubus - "Promises, Promises"
James Blake - "Wilhelms Scream"
Jay-Z and Kanye West - "Made in America (feat. Frank Ocean)"
Kurt Vile - "Baby's Arms" & "Jesus Fever"
Little Dragon - "Ritual Union"
M83 - "Midnight City"
Noah and the Whale - "L.I.F.E.G.O.E.S.O.N."
PJ Harvey - "The Words That Maketh Murder"
The Strokes - "Machu Picchu"
Veronica Maggio - "Välkommen in"
Wilco - "Dawned on Me"
Youth Lagoon - "Afternoon" & "Cannons"

Af skrímslum og mönnum

Vinsælasta hljómsveitin á Íslandi í dag hlýtur að vera Of Monsters and Men en hún hefur fengið ansi góðar viðtökur fyrir tónlist sína og þá helst lagið "Little Talks". Dagfarinn á afar myndarlega unnustu sem bauð honum á útgáfutónleika þeirra fyrir u.þ.b. mánuði síðan og hefur hann hugsað mikið um sveitina síðan þá. 

Stemningin í Gamla Bíó var góð og ljóst að mikil eftirvænting ríkti eftir heitasta bandi landsins. Að vísu voru þetta seinni tónleikar sveitarinnar þetta kvöldið en vegna mikillar eftirspurnar var bætt við öðrum tónleikum. Það kom þó ekki niður á sveitinni enda má líta á útgáfutónleika sem nokkurs konar leiksýningu sem hægt er að endurtaka að nýju.

Hljómsveitin steig ekki feilspor þetta kvöldið og lék lögin sín af mikilli innlifun og nákvæmni. Þau voru einnig búin að bæta við sig hljóðfæraleikurum sem gerði umgjörðina á tónleikunum enn stærri. Meðlimir voru svo í góðu skapi sem smitaði að sjálfsögðu út frá sér.

En hljómsveitin er ekki gallalaus því hún gerir eitt sem fer ofboðslega í taugarnar á mér. Þau eiga það til að "la la" sig í gegnum lögin. Að mínu mati er það ekkert annað en léleg redding og vísbending um hugmyndaleysi textahöfundar. Ég myndi kannski fyrirgefa hljómsveitinni ef þetta heyrðist í einu eða mesta lagi tveimur lögum en því miður er maður fljótari að telja lögin þar sem ekki bregður fyrir "la la" í.

Einn meðlimurinn sagði brandara á tónleikunum sem hljóðaði svona:

Af hverju kaupa kindur svona mikið af plötunni okkar?
Af því að það er svo mikið af heyi á henni.

Það er vissulega rétt hjá kauða, þau nota "hey" mikið á plötunni en þó ekki eins mikið og áberandi og "la la" og því kannski spurning um að semja nýjan brandara fyrir næstu tónleika? Það er afar einfalt að laga þennan vanda, það má annaðhvort sleppa öllu söngli og leyfa hljóðfærunum að njóta sín eða semja texta í þessar eyður.

Uppáhalds lögin mín af plötunni eru "King and Lionheart", "Little Talks" og "Love, Love, Love" en ekkert þeirra inniheldur "la la". Tilviljun? Annars vona ég að einhver úr hljómsveitinni lesi þetta og taki þetta til sín því þau eru augljóslega búin með "la la" kvótann sinn og geta ekki notað hann á næstu plötu.

Annars heyrði ég um daginn að fólk væri að tala um líkindi á milli laganna "Little Talks" og "Home" með Edward Sharpe and & the Magnetic Zeros og að Nönnu söngvara þætti það mjög leitt. Ég er reyndar ekki sammála þessu. Eina sem lögin eiga sameiginlegt er að þau eru sungin af báðum kynjum, innihalda "hey" og eru krúttleg. Hins vegar liggur munurinn í því að "Home" er í kærulausari kantinum á meðan að "Little Talks" er á alvarlegri nótum. Of Monsters and Men hefðu aldrei samið lag eins og "Home" að mínu mati. Það vill kannski óheppilega til að lögin komu út á svipuðum tíma og njóta mikilla vinsælda og því sér fólk kannski ástæðu til þess að bera þau saman.

Að lokum vil ég taka það fram að mér finnst Of Monsters and Men hörku hljómsveit sem er enn betri í lifandi flutningi. Platan er einnig þrusu góð og það eru líklega fáir þarna úti sem láta "la la" sönglið pirra sig jafn mikið og ég.

Hljómsveitin Jeff Who? gerði "la la" ódauðlegt í laginu "Barfly" árið 2005. 

Benicàssim 2011: Sunnudagur

Þá var komið að síðasta degi hátíðarinnar og sem fyrr fór kvöldið frekar hægt af stað. Það var ósk mín að sjá velsku hljómsveitina Joy Formidable en þar sem ég vildi kaupa hátíðar bol þurfti ég að sætta mig við að hlusta á sveitina í þéttum hópi fólks sem beið eftir afgreiðslu. Svekkjandi það.

En það þýddi ekkert að hengja haus enda hljómsveitin bara písl miðað við það sem framundan var. Það var ágætis spenna í hópnum fyrir hljómsveitinni Noah and the Whale en hún ætti að vera hlustendum X-ins og Rásar 2 að góðu kunn þar sem lagið þeirra "L.I.F.E.G.O.E.S.O.N." hefur verið mikið í spilun sem og fleiri lög. Strákarnir mættu í snyrtilegum klæðnaði uppá svið og hárgreiðslan "síður toppur til hægri" virðist vera að gera góða hluti á þeim bænum. Þeir tóku öll sín bestu lög að mati Dagfarans en náðu þó aðeins að spila í 40 mínútur en ekki 60 eins og til stóð. Þeir enduðu einmitt á fyrrnefndu "L.I.F.E.G.O.E.S.O.N." og gerðu heiðarlega tilraun til að láta klappa sig upp en lófatakið lét á sér standa. Lýðurinn var greinilega farinn að huga að næstu tveimur hljómsveitum.

Rúmlega klukkutíma síðar hóf hljómsveitin Portishead leikinn og þvílik veisla sem Beth Gibbons og félagar buðu uppá! Tónleikarnir voru í einu orði sagt fullkomnir. Lagavalið var virkilega gott en mest var tekið af síðustu plötu þeirra Third ásamt helstu slögurunum af Dummy. Sviðsetningin var ein sú flottasta á hátíðinni og minnti Dagfarann mikið á gjörninginn hjá Radiohead á Reading hátíðinni 2009. Portishead er hljómsveit í þungavigt og það þýðir í raun ekkert að fjölyrða neitt um þessa tónleika eitthvað frekar enda voru þeir fullkomnir í alla staði.

Þá var loksins komið að hljómsveitinni sem Dagfarinn hefur ætlað að sjá síðan að hann heyrði upphafslagið á plötunni Funeral árið 2005, Arcade Fire. Uppáhalds núlifandi hljómsveit Dagfarans og hefur verið það lengi. Meðlimir sveitarinnar hafa aldrei verið kenndir við neitt rugl og eru í senn afar þroskaðir einstaklingar sem lifa fyrir tónlistina og ekkert annað. Einskonar Lionel Messi tónlistarinnar.

Eins og hjá Portishead var sviðið fallega skreytt sem gerir upplifunina enn betri. Útlitið minnti helst á inngang á gamaldags kvikmyndahúsi sem auglýsti sýningu kvöldsins, The Suburbs. Og það var einmitt raunin því að tónleikarnir byrjuðu á smá stiklu af stuttmyndinni Scenes from the Suburbs en hún er skrifuð af söngvaranum Win Butler og leikstjóranum Spike Jonze.

Loks birtust meðlimirnir á sviðinu og töldu að sjálfsögðu í lagið "Ready to Start" enda vel við hæfi. Áfram hélt fjörið og voru leikin lög af öllum ferlinum þó mest af frumburðinum Funeral og þeirri nýju The Suburbs. Hápunktar tónleikanna voru líklega þegar þau tóku "Intervention" og "Neigboorhood #1 (Tunnels)" sem eru uppáhalds tónverk Dagfarans. Einnig komu "No Cars Go", "We Used to Wait" og "Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)" sterk inn ásamt öllum hinum lögunum. Arcade Fire er nefnilega þeim kostum gædd að hún á engin léleg lög, svona svipað eins og Bítlarnir.

Það kom bersýnilega í ljós á þessum tónleikum hversu ofboðslega miklu máli það skiptir að hafa góðan "frontmann" eins og hann Win Butler er og skilur það á milli góðra og frábærra hljómsveita. Að vísu þarf Win Butler ekkert að kvarta yfir samstarfsmönnum sínum sem geta spilað á hvaða hljóðfæri sem er og eru óhrædd við að skipta um hlutverk á milli laga. Arcade Fire sannaði það á þessu kvöldi að þau eru ein besta hljómsveit og tónleikasveit samtímans ef ekki allra tíma.

Og þannig endaði Benicàssim hátíðin árið 2011... með fullkomnun!

 

 
Nokkrar myndir frá kærustunni og þar á meðal hópurinn sem Dagfarinn fór með.

Benicàssim 2011: Laugardagur

Þær voru ekki nema sex hljómsveitirnar sem mig langaði til að sjá þetta kvöldið og dreifðust þær á tvö svið svo ég gat ekki séð þær allar. Þetta er að mínu mati einn af fáum ókostum við hátíðina en úrvalið af góðum hljómsveitum er ekki eins og gott og verða vill á öðrum sambærilegum hátíðum í Evrópu. Þess í stað beita FIB-liðar sér fyrir því að hafa stóru hljómsveitirnar stórar og litlu hljómsveitirnar mjög litlar. Þetta er að sjálfsögðu bara mín skoðun.

Fyrst á dagskrá þetta laugardagskvöldið var hljómsveitin Bombay Bicycle Club en hún stóð sig með miklum sóma á síðustu Iceland Airwaves hátíð. Sveitin er að fara að gefa út nýja plötu í enda þessa mánaðar en lagið þeirra "Shuffle" hefur til að mynda verið í spilun á X-inu í sumar. Ég var því nokkuð spenntur fyrir tónleikum þeirra og í þetta sinn á stærri hátíð fyrir framan fleiri áhorfendur. Tónleikarnir voru í einu orði sagt mikil vonbrigði og á endanum fannst mér þeir það slappir að ég ákvað að færa mig yfir á Mumford & Sons. Ástæðan var algjört kraftleysi af þeirra hálfu og veit ég ekki hvort hægt sé að kenna hljóðkerfinu um eða þeirra eigin getuleysi. Söngvarinn var að sama skapi virkilega lélegur þetta kvöldið og virtist hann eiga í miklum erfiðleikum með sönginn sinn sem heyrðist varla fyrir utan sviðið. Þeir náðu aldrei að skapa stemninguna sem myndaðist t.d. á Airwaves hátíðinni og þrátt fyrir slagara sína komst aldrei nein almennileg hreyfing á gestina.

Það hefði þótt ólíklegt fyrir hátíðina að ég léti mig hafa það að fara að sjá Mumford & Sons en það var ekkert annað í boði eftir vonbrigði Bombay. Ég stóð á besta stað, á barnum fyrir framan risaskjá og gat verið silkislakur enda nauðsynlegt að hlaða batteríin fyrir Arctic Monkeys sem voru næstir í röðinni. Mumford-liðar voru þokkalegir en ég bjóst við betri tónleikum og meiri keyrslu ef ég á að segja eins og er. Kannski var ég of langt frá sviðinu en það ætti ekki að koma að sök enda risa hátalarar útum allt. En fólk var að fýla þetta vel og auðvitað enduðu þeir á laginu "The Cave" við mikinn fögnuð áhorfenda.

Spennan eftir Arctic Monkeys var orðin býsna mikil enda kvöldið ekki búið að fara neitt sérstaklega vel af stað. Fyrst var það skita Bombay, svo var það svekkelsið að missa af Beirut og eftir allt saman endaði maður á Mumford. Arctic Monkeys átti heldur betur eftir að rífa kvöldið upp. Dagfarinn hafði áður séð þá á Reading hátíðinni árið 2009 en þá voru þeir nýbúnir að gefa út plötuna Humbug. Stemningin á þeim tónleikum var nokkuð spes og minnti helst á jarðarför. Í þetta skiptið var allt annar bragur á þeim enda nýbúnir að gefa frá sér hina vel heppnuðu Suck It and See. Alex Turner forsprakki sveitarinnar var aðeins of svalur á því í eiturhörðum leddara og ekki síðri hlýrabol. Lagavalið var virkilega gott hjá Sheffield strákunum en mest var tekið af Favourite Worst Nightmare og Suck It and See. Aðeins tvö lög voru tekin af Humbug mér til mikillar ánægju en því miður var "Cornerstone" ekki eitt þeirra. "Still Take You Home" og "When the Sun Goes Down" af fyrstu plötunni voru svo sérlega miklir gleðigjafar fyrir Dagfarann. Heilt yfir frábærir tónleikar og sviðsframkoma Alex Turners var með besta móti enda skemmti hann sér greinilega vel og það smitaði að sjálfsögðu út frá sér.

Skemmtilegt viðtal við meðlimi Arctic Monkeys fyrir tónleikana.

Síðasta hljómsveit kvöldsins hjá Dagfaranum var Primal Scream en samkvæmt plakatinu áttu þeir sérstaklega að kynna til leiks meistaraverkið sitt Screamadelica sem er líklega ein besta plata allra tíma. Bobby Gillespie og félagar voru algjörlega með þetta og hlóðu í hvern slagarann á fætur öðrum. Að auki voru þeir með eina vel þétta svarta söngkonu sem fékk greinilega raddbönd í vöggugjöf og átti hún stóran part af sýningunni sem Primal Scream bauð uppá. Eftir að búið var að taka flest lögin af Screamadelica var stuðið keyrt ennþá meira upp með lögunum "Country Girl", "Jailbird" og "Rocks" og réð Dagfarinn sér ekki af gleði enda um eitt af hans uppáhalds lögum í gervöllum heiminum að ræða. Ekki amalegt að sjá þessa mögnuðu hljómsveit flytja sín bestu lög og virkilega góður lokahnykkur á þessu laugardagskvöldi.

Bobby Gillespie söngvari Primal Scream í fýling.

Erfitt var að sjá á eftir: Beirut, Big Audio Dynamite

Benicàssim 2011: Föstudagur

Eftir að hafa legið í skugga mest allan daginn var loksins komið að því að fara á tónleika og spennan var í hámarki því nú var komið að þeim hljómsveitum sem drógu okkur krakkana á hátíðina.

Ég byrjaði kvöldið á pönksveitinni goðsagnakenndu The Undertones sem tilkynnti strax í byrjun að þeir ætluðu að spila fyrstu plötu sína í heild sinni sem var að mínu mati mjög sterkur leikur. Lög eins og "Here Comes the Summer", "Jimmy Jimmy" og síðast en ekki síst "Teenage Kicks" fengu að óma við gríðarlega góðar undirtektir áhorfenda. Söngvarinn Paul McLoone var í banastuði uppi á sviði en vissulega hefði verið skemmtilegra að sjá upprunalega söngvarann Feargal Sharkey þenja raddböndin á FIBCLUB sviðinu þetta kvöldið. Mjög svo skemmtilegir tónleikar og góð byrjun á þessu föstudagskvöldi.

Stefnan var nú tekin á næststærsta svið hátíðarinnar FIBERFIB.COM til að sjá franska dúettinn Herman Düne en þeir eru sagðir undir áhrifum frá mönnum eins og Bob Dylan, Leonard Cohen og Chuck Berry. Þó þeir tali um sig sem dúett eru fleiri sem spila með þeim á tónleikum svo úr verður ansi þétt og góð hljómsveit. Ég var virkilega ánægður með Herman Düne en sveitin stóðst væntingar mínar og vel það. Það sveif yfir þeim gamaldags og þægileg stemning og færni gítarleikarans minnti oftar en ekki á stjörnutakta Chuck Berry. Þar að auki eiga þeir bara fjandi góð lög og fyrir Íslendinga mæli ég hiklaust með nýju plötunni þeirra Strange Moosic.

Eftir nokkur gefins karamelluskot var haldið aftur að FIBERFIB.COM sviðinu í þeim tilgangi að bera The Stranglers augum. Hljómsveitin hefur lengi verið í uppáhaldi hjá Dagfaranum og ekki síst lagið "Golden Brown" sem er líklega það besta sem samið hefur verið á þessari jörð. Því miður vorum við í tímaþröng þar sem stutt var í The Strokes en til allrar lukku var "Golden Brown" einmitt síðasta lagið sem þeir tóku áður en við héldum á brott. Það var með sorg í hjarta sem við kvöddum The Stranglers enda sýndu þeir að þeir hafa engu gleymt í tónleikahaldi.

Þá var komið að fyrstu hljómsveitinni sem var svona ástæðan fyrir því að við skelltum okkur á Benicàssim hátíðina, The Strokes. Spennan var mikil í hópnum enda um eina merkilegustu hljómsveit 21. aldarinnar að ræða. Þeir létu reyndar bíða eftir sér í nokkrar mínútur en byrjuðu með látum á laginu "New York City Cops" er þeir mættu loksins. Tekin voru lög af öllum ferlinum en þó var mest tekið af Is This It plötunni, gallhörðum aðdáendum til mikillar gleði. Þó að þeir hafi spilað lögin sín óaðfinnanlega mátti greinilega sjá að lítill kærleikur er í gangi hjá hljómsveitinni þessa stundina og fannst mér það bitna á skemmtanagildi tónleikana. Þeir spiluðu einnig hálftíma minna en til stóð og fannst mér alveg vera pláss fyrir lög eins og "12:51" og "Heart in a Cage" sem hefðu fullkomnað þessa tónleika fyrir mér. Góðir tónleikar en ekki fullkomnir.

Breska hljómsveitin Friendly Fires var næst á svið og þvílíkir tónleikar sem þeir buðu uppá! Ég vissi reyndar að þeir væru góðir en ekki svona góðir. Á eitthvern ótrúlegan hátt blanda þeir saman indí rokki, fönki og diskó tónlist svo úr verður svakaleg partý tónlist. Stemningin var einhvern veginn allt önnur en á The Strokes og var söngvarinn kófsveitti Ed Macfarlane í sérstaklega miklu stuði sem skilaði sér beint til áhorfenda. Þeir spiluðu lög af báðum plötum sínum og skiptu þeim bróðurlega á milli sín en þeir gáfu einmitt út plötuna Pala fyrr á þessu ári og sá Dagfarinn ástæðu til þess að nefna hana í færslu sinni um fyrri hluta plötuársins 2011. "On Board" var hápunkturinn að mínu mati enda dillaði ég mér eins og ég ætti lífið að leysa. Friendly Fires tókst að loka þessum góða flöskudegi með stæl og væri ég alveg til í að sjá þá aftur einn daginn.

Eins og sjá má á þessari mynd var Ed Macfarlane í góðum gír!

Erfitt var að sjá á eftir: James Murphy, The Morning Benders, The Stranglers